Lieve familie, vrienden, kennissen en andere geïnteresseerden,

Hier eens een zeldzaam berichtje van mijzelf.

Er valt met geen pen te beschrijven wat ik de laatste weken heb meegemaakt. Van wat ik dacht dat het een griepje was, bleek ineens een ernstige ziekte te zijn. Eentje die ik weleens niet zou kunnen overleven. Heel vreemd om zoiets te horen en op dat moment stort je wereld ook heel even in. Maar gelukkig was er een behandelmethode, dus eigenlijk direct heb ik me op dat plan gestort. Dan ga je de molen in en start je allereerste chemokuur 24 uur nadat je gehoord hebt dat je acute leukemie hebt.

Vanaf het allereerste moment dat ik in het ziekenhuis lag werd ik overladen met positieve berichten van iedereen om me heen. En dat werd steeds erger. Ik kreeg zoveel smsjes dat ik niet in staat was om te reageren. Toen kwam mijn broer met het idee dat het weleens handig zou zijn om een blog bij te houden. Zo kan iedereen die dat wilt lezen hoe het gaat en eventueel ook berichtjes achter laten als ze dat zouden willen. Top idee, want ik moest me concentreren op mijn ziekte.

Hoe de vier verschrikkelijkste weken van mijn leven zijn verlopen hebben jullie kunnen lezen op de blog. Maar toen ik thuis kwam, werd ik overdonderd door meer dan 400 kaarten. Die heb ik allemaal de middag toen ik thuis kwam zitten lezen. Soms met een traan, soms met lach. Allemaal even lief, mooi, sterk, noem het maar op. Ik kan onmogelijk iedereen een smsje of een kaartje terug sturen dus via deze weg wil ik iedereen bedanken die me gesteund heeft de afgelopen weken op wat voor manier dan ook. Dat ik niet kan reageren, wil niet zeggen dat ik het niet waardeer. Ik ben iedereen dankbaar voor hun steun en het heeft zeker geholpen te weten dat er zoveel mensen achter me staan om mij en mijn gezin te steunen. Dus bij deze iedereen enorm bedankt!!

Graag wil ik ook even van de gelegenheid gebruik maken om een aantal mensen in het bijzonder te bedanken. Mijn familie Denkers en mijn schoonfamilie van der Kruk. Jullie zijn elke dag aanwezig geweest om me te steunen. Jullie hebben samen met me gehuild, gevochten en geknokt. Ik ben jullie eeuwig dankbaar en weet nu zeker dat we met z’n allen deze strijd gaan winnen. Onwijs bedankt.

En dan Saar. Een sterkere vrouw kan ik me niet wensen. Iedere dag sta je voor me klaar. Ik ben ontzettend trots op je hoe je met de situatie omgaat. En dat terwijl je je ontzettend rot voelt (de hele dag overgeven en ontzettend moe) omdat je ons 2^e kindje bij je draagt. Ik heb eindeloos respect voor je en jullie zijn de reden dat ik zo hard heb kunnen vechten om beter te worden. Ik kan me geen beter gezin voor mezelf wensen. Ik hou van jullie.

En als laatste, maar zeker niet de minste, mijn broer Fedor. Wat heb ik veel aan je gehad de laatste weken. Hoe gek moet het voor jou zijn om al 10 jaar te werken aan onderzoeken voor acute leukemie en dat je kleine broertje het dan krijgt. Het eerste wat je tegen me zei was: ‘’Denkers, je gaat het enorm zwaar krijgen, maar je gaat dit flikken!’’ Bij elk gesprek van de arts wilde je erbij zijn, bij elke uitslag wilde je erbij zijn, als ik me niet goed voelde bleef je gewoon zonder mokken slapen en als je dan toch naar je eigen fantastische gezinnetje ging, ging je weg met een schuldgevoel. Je hebt me iedere keer weer in normale mensentaal uit kunnen leggen wat de artsen verteld hebben (ik begreep er vaak niets van, of het ging langs me heen) Ik kan je nooit terugbetalen met wat jij voor mij betekent hebt. Behalve dan iedereen te laten weten wat een fantastische vent je bent. Ik hou van je en zal nooit vergeten wat je voor me hebt gedaan.

Lieve mensen,

Ik stond de eerste set dik achter met 5-0 en 40-0. Mede dankzij jullie steun en die van mijn familie heb ik het om kunnen buigen naar een 7-6 overwinning. Maar dit is een Grand Slam. Ik moet 3 sets winnen. En daar ga ik ook voor. Punt voor punt, game voor game, zoals mijn collega mooi zei. Het gaat nog heel zwaar worden, maar met jullie steun weet ik dat ik deze ziekte ga overwinnen.

Nu mag ik een weekje thuis genieten van saar en pip en ik voel me met de minuut sterker worden. Alles kost veel kracht en uithoudingsvermogen, maar ik ben thuis!!! Wie had dat 3 weken geleden gedacht? Ik ga sterker worden deze dagen om de volgende chemokuur te kunnen trotseren. Iets wat me zeker gaat lukken met behulp van mijn gezin, families en vrienden. Allemaal bedankt voor je steun in welke vorm dan ook!!

Groetjes Jorrit