Herstel is begonnen

“Eindelijk een goede nacht gehad”. Jorrit werd wel regelmatig wakker maar viel ook gewoon weer in slaap. Hij vind het lekker om weer uren te maken, dat was lang geleden. Dus vandaag kan hij de herhalingen van de Australian Open kijken zonder déjà vu.

Zijn ademhaling is geen beperking meer als hij op zijn zij gaat slapen. Hij wordt nu niet meer wakker omdat zijn saturatie achteruit gaat, maar omdat zijn kuit volloopt met vocht en dat doet pijn.

Zijn beenmergpunctie van vandaag wordt weer uit zijn borst genomen en het viel mee dit keer. Van de punctie uit zijn onderrug heeft hij nog steeds last, toen hebben ze flink lopen boren en extra materiaal afgenomen (dat extra beenmerg materiaal is opgewerkt en ingevroren, zodat ze er later onderzoek mee kunnen doen in de verschillende universitair medische centra in Nederland en zelfs in Europees verband, zo draagt Jorrit meer dan zijn steentje bij aan de ontwikkeling van de wetenschap waardoor de patiënt beter behandeld kan worden en er nieuwe productontwikkeling kan plaatsvinden, met als doel een nog betere genezing van kanker). Nu doen ze de punctie, net als bij de vorige uit zijn borst, met een dunne naald. Toen deed alleen de verdoving verrekte zeer en als ik het mag geloven valt dat nu dus mee.

Nog meer goede berichten verschijnen er op mijn telefoon.

De apps volgen elkaar snel op:

“Vanmiddag mag de lieslijn eruit”

“De katheter is er zojuist uitgehaald!”.

“Ik zit zonder neusbrilletje”

“Ademhalen voelt normaal”

“Lieslijn is er ook uit, saturatie 92 om 93%, niet slecht zonder extra zuurstoftoevoer”

“Ik ben nu helemaal vrij van alles, ook geen sondevoeding meer”

Inmiddels heeft hij zelfs zijn eerste plas op een normale manier uitgeplast, wat zal dat lekker hebben aangevoeld. Dus geen extra zuurstof meer voor meneer Denkers, hij moet het nu helemaal zelf doen. Hoewel, misschien dat hij voor de nacht nog wel het neusbrilletje om krijgt zodat hij rustig kan slapen, maar “…so far so good…”. Geen extra zuurstoftoevoer meer, gewoon diep in kunnen ademen, zonder moeite…rustig in en uit ademen, de normaalste zaak van de wereld, maar als je net drie weken zoveel moeite hebt gehad met ademhalen als Jorrit is dit, jawel, een verademing, een zegen, superlatieven schieten te kort…hééééééééééérlijk.

Het herstel lijkt nu echt begonnen. Hopelijk krijgt hij snel de kracht terug om ook actief te werken aan zijn herstel. Beetje wandelen in zijn kamer en fietsen op de hometrainer… Dan heeft hij wat van zijn bewegingsvrijheid terug en dat moet ook goed aanvoelen. Al wordt zijn loop nog wel beperkt door de muren en sluisdeur van zijn kamer, want zolang zijn longcapaciteit nog niet volledig hersteld is en bepaalde afweercellen nog niet volledig op peil zijn, mag hij zijn kamer nog niet af…stapje voor stapje naar herstel en op weg naar huis, aansterken voor de volgende kuur.

Fedor