Jorrit kan steeds beter op zijn zij liggen, maar het voelt nog niet helemaal optimaal (nog even vertrouwen krijgen), dus slapen op zijn zij houdt hij nog niet de hele nacht vol. Als hij niet meer weet hoe hij moet liggen, gaat midden in de nacht de Australian Open weer aan om hem af te leiden, mooi spelletje dat tennis.

Ik plaag hem er regelmatig mee, “…Hé Denkers, ik heb eigenlijk nog nooit een potje tennis van je verloren…”, dan krijg ik standaard hetzelfde antwoord…“pffff hou toch op man, dat was 21 jaar geleden, toen was jij 19 en ik 12”. “Als je straks helemaal hersteld ben, vechten we het uit op de baan” zeg ik uitdagend tegen hem. Niet dat ik enige kans maak, want ik tennis al 20 jaar niet meer, maar ik kijk er naar uit.

Zijn saturatie op standje 3, is gedurende de nacht stabiel op 100% gebleven, uitstekend dus. Halverwege de ochtend draaien ze de toevoer verder omlaag.

De Hematologen hadden vandaag (woensdag) niets bijzonders te melden. Maar de fysiotherapeut had wel nieuws. Jorrit heeft weer op de stoel gezeten en ze wil zo even wat stapjes gaan maken. Maar dan moest het bezoek wel even in de wachtkamer wachten, Jorrit ligt namelijk al sinds de IC met zijn blote jodokus in bed. Dus lopen doet hij liever even alleen met de fysiotherapeut samen :-). Met al die slangetjes die zijn lies in verdwijnen en een plas katheter is een boxer short heel onhandig als je regelmatig (liggend) moet ontlasten, ze weer een nieuwe lijn moeten aansluiten of bloed moeten afnemen. Eerst had hij nog van die mooie doorschijnende boxershorts van het ziekenhuis aan (daar kan overigens geen sloggie reclame tegen op), maar al snel was bloot heel gewoon.

Inmiddels heeft hij een paar stapjes gemaakt naast zijn bed, veel verder komt hij ook niet door de infuuslijnen die in hem vast haken, maar dit smaakt naar meer. Het liefst had hij gelijk doorgelopen naar de hometrainer “…kan niet wachten tot ik er op mag…”. Maar de fysio waarschuwt hem dat hij alles letterlijk stapje voor stapje moet doen, niet te snel willen. Zijn lichaam heeft een heel zwaar gevecht gehad, hij heeft vocht in zijn benen (kan veel pijn doen) en hij heeft drie weken stil gelegen. Dus voor nu oefenen naast het bed en straks rondjes van 33,3 rond het bed.

 “Ik denk toch dat ik niet meteen de tennisbaan op kan, dus ga ik wel even een paar maandjes naar de sportschool om weer wat spiermassa te kweken”

In de middag krijgt hij voor de lunch aardappeltjes, worteltjes en een schnitzel, of eigenlijk schnitzeltje. Zou verboden moeten worden zo klein. In Oostenrijk, als we uiteten gingen tijdens de wintersport, lag er standard elke avond een schnitzel bij Jorrit op het bord, zo groot dat je het bord bijna niet meer zag. Dat ging elke avond gepaard met dezelfde woorden en gebaren…haha mijn jongens vonden het prachtig om met hem aan tafel te zitten, altijd gek doen en trucjes. Mooie herinneringen…kan niet wachten om weer nieuwe te maken.

Dan komt Saar binnen met Pip, daar heeft hij naar uitgekeken. Pip is weer helemaal hersteld van haar verkoudheid. Gisteren nog heeft Jorrit Pip via Skype zien dansen en  springen, dat heeft het verlangen alleen maar groter gemaakt.

Hij vond het geweldig. Op 24 december (de dag van de eerste chemo) is Pip voor het laatst bij Jor op de kamer geweest, daarna heeft hij het moeten doen met zeldzame momenten van achter het raam, waarbij een handkusje het hoogst haalbare was.

“Het was heerlijk om weer met haar te praten en haar te zien bewegen”. Op dat moment besefte hij pas hoe erg hij haar had gemist, de twee zonnetjes in zijn leven, Saar en pip.

Fedor