Als een kind in de ballen bak

Op de weg hierheen merk ik dat ik voor het eerst glimlach als ik naar Jorrit toe rijdt.

Gisteren helemaal vergeten te zeggen, maar om 18.00 uur ging zijn laatste zak chemo erin. Hoe gek het ook klinkt, dat voelde toch als een mijlpaal. Niet dat we een vreugde sprongetje maakten, maar toch voelde het goed. We zijn nu een week onderweg en hebben al veel mee gemaakt. Dat de chemo er vanavond afgaat, daarmee sluiten we toch weer een fase af en gaan we de volgende in, die van herstel.

Net voordat ik gisteravond wegging kreeg Jorrit nog wat pillen om in te nemen. Toen ik wegging was hij nog heel suf en dacht ik dat hij verder zou gaan slapen. Maar van de paracetamol kreeg hij het heel warm en was hij klaar wakker. Hij heeft zichzelf toen nog maar verwend met een extra ijsje en heeft Avatar afgekeken, rond twaalf uur gingen de luiken bij hem dicht.

Door het gekweekte zelfvertrouwen van gisteren durft Jorrit weer te gaan slapen en dat moet een verademing voor hem zijn.

Hij maakt voor de verandering lange uren in dromenland, slaapjes van vier uur. Nadeel is dat hij elke keer wakker wordt in een hoestbui. Maar die zijn gelukkig steeds sneller onder controle. Later in de ochtend is hij nog wat van slag van zo'n hoestbui. Om hem gerust te stellen krijgt hij een heerlijk fruithapje, "…die ga ik lekker oppeuzelen…".

Helaas zijn de kriebelhoestbuien (vast geen scrabble woord) toegenomen, alsmede de pijn in zijn borst. Daar waar ik gisteren nog heerlijk met hem heb zitten praten, lukt dat nu een stuk minder, maar dat is ook prima, het is goed om hem weer te zien. Hij is moe en ik laat hem slapen. Door de toegenomen pijn in zijn borst en de hoestbuien is het voor hem moeilijk om te praten en dan ook nog eens zijn zuurstof niveau op peil te houden. Twee stapjes vooruit, eentje … jullie kennen het inmiddels.

Goed om te horen, is dat zijn zuurstof weer een tandje is terug geschroefd. 

En nog beter nieuws volgt. Uit zijn bloedwaardes is gebleken dat de infectie iets aan het afnemen is!

Dus samenvattend, de long foto's laten lichte verbetering zien, de (long)infectie neemt iets af, het begint er op te lijken dat de ontsteking zijn hoogtepunt gehad heeft. Dat dat verschrikkelijk goed nieuws lijkt te zijn, is een understatement. Maar het gevaar is nog niet geweken, de infectie is nog niet weg en hoelang het nog gaat duren valt niet te zeggen, maar het is weer een heel mooi stapje in de goede richting.

Hij krijgt spontaan een ijsje aangeboden van de verpleging, "Wil je een ijsje Jorrit?"…"Nou lijkt me heerlijk!"…"dat dacht ik al", countert de verpleging terug. "Man, ik voel me als een kind in de ballen bak zo blij..."

"…jullie merken dat ik weer wat vrolijker ben, al ben ik me erg bewust van de gevaren die nog op de loer liggen…"

Hij valt in slaap…welterusten

Fedor (14.45 uur de rest horen jullie morgen)