Jorrit wordt ' s nachts om het uur gecontroleerd. Het regime is aangescherpt. Ik kan de slaap niet echt vatten. 

Jorrit is stabiel, maar zijn zuurstof waarde in het bloed zakt iets in. Zijn ademhaling wordt sneller, hij moet nog harder werken om het zuurstof rond te pompen. Jorrit durft niet meer te gaan slapen, bang voor de pijn op zijn borst als hij in slaap valt en dieper ademhaalt, bang dat hij niet genoeg zuurstof binnen krijgt. Daarom houdt hij zich wakker en wordt hij nog onrustiger. Hij wil heel graag slapen en dat heeft hij ook echt nodig, maar het lukt hem niet…

Halverwege de nacht krijgt Jorrit het nog zwaarder, zijn zuurstof zakt verder omlaag en zijn temperatuur loopt iets op. Ik schuif mijn stoel tegen zijn bed aan en hou zijn hand vast of leg mijn hand op zijn been, als hij maar weet dat er iemand bij hem in de buurt is.

Een nieuwe IC arts komt om zes uur binnen en schrijft een vernevelaar voor die hem tijdelijk wat meer lucht moet geven, pijnstilling tegen de pijn op zijn borst en nieuwe plaspillen. Ze weet van wanten en daar ben ik blij mee. Jorrit reageert goed op de vernevelaar en de pijnstilling, hij wordt rustig en doezelt steeds weg. Door de plaspillen verliest hij veel vocht, wat goed is. Saar is vanwege de wisselende waardes onderweg naar het ziekenhuis. Jor vraagt waar Saar blijft, kennelijk heeft hij liever een vrouwenhand vast dan die van mij :-). 

Om acht uur worden zijn waardes opnieuw bepaald. Het zuurstof gehalte in het bloed is weer gestegen en de temperatuur is weer gezakt. Jorrit en ik vinden ook dat hij meer aanwezig is dan de dagen hiervoor. Zijn ademhaling is echter nog steeds even moeizaam. Het lijkt elkaar tegen te spreken.

Hij wil niet naar de IC, hij wil op de afdeling vechten. Maar de verpleging maakt zich zorgen, ze zijn bang dat zijn lichaam het niet vol houd en willen hem wel op de IC hebben. De IC arts en de Hematoloog komen weer langs. De beslissing komt onverwacht. Het leek weer wat beter te gaan. 

We willen Jorrit naar de IC halen. Ik voel mijn hart kloppen en zie in Jorrit zijn ogen dat hij zijn best doet om het te volgen. Jorrit gaat de afgelopen dagen op en neer met zijn waardes. Zijn lichaam moet zo hard werken voor de zuurstof. Bij de verpleging lopen er twee zusters op 15 patiënten en bij de IC lopenden ze 1 op 1. Jorrit hoeft nog niet geïntubeerd te worden, maar op de IC kunnen ze hem veel beter monitoren (in de gaten houden). Ze weten niet hoe lang zijn lichaam het nog houdt en zij zijn veel beter ingesteld op noodsituaties.

Ik ben er eigenlijk wel blij mee en dat leg ik Jorrit en Saar ook uit. De situatie is compleet anders dan gisteren. Hij krijgt nog geen tube, ze laten hem niet inslapen en we kunnen nog gewoon bij hem. Zelfs als ze hem in laten slapen en krijgt hij wel een tube in zijn keel, dan maken ze hem weer bij zodat we nog kunnen communiceren met het alfabet...

Om 10.00 wordt Jorrit opgehaald en naar de IC gebracht. Na een lange intake en het aansluiten op hun apparatuur kunnen we weer bij hem en hebben een gesprek met weer een andere IC arts.

Jorrit wordt verzorgd door Koert, een boom van een Rotterdammer met goed gevoel voor humor wat direct klikt met Jorrit. Ik heb vertrouwen in deze man.

Jorrit heeft een kamer met een meesterlijk uitzicht over Rotterdam en de Euromast, alleen ligt hij er met zijn rug naar toe :-)

Hij krijgt weer zuurstof via zijn neus binnen, zodat hij weer makkelijk iets kan drinken zonder dat hij het masker van zijn hoofd hoeft te halen. Aan de zuurstof wordt iets toegevoegd waardoor hij niet zo'n droge keel krijgt en zijn keel niet wordt beschadigd. De zuurstof wordt ook met iets meer snelheid zijn keel ingepompt waardoor hij iets minder hard hoeft te werken, het scheelt, maar niet veel. Wel krijgt hij sinds vanochtend morfine tegen de pijn. Ze starten op de IC met een lage dosering die later op de dag wordt opgevoerd voor nog meer pijnstilling. Zijn zuurstof waardes zijn weer goed.

Jorrit krijgt ook een plas katheter zodat hij daar geen energie meer aan kwijt is. Alles wat gebeurd ondergaat hij gelaten, hij klaagt niet. "Wil je even bijkomen Jorrit", vraagt Koert. "Nee hoor ga je gang, dan hebben we het maar gehad en kunnen we verder". Jorrit is helder en maakt zelfs weer grapjes. "Je hebt maar een klein slangetje nodig voor die van mij hoor…dan ben je zo klaar"

De IC trekt zijn eigen plan. Ze willen de oorzaak weten van zijn long problemen. Hiervoor willen ze o.a. een CT scan maken en een nieuw hart filmpje. 

Voor de CT scan moet hij verplaatst worden door het ziekenhuis en 15 minuten plat kunnen liggen. Plat liggen kost de longen meer moeite om zuurstof op te nemen dan wanneer je zit. Om hem te verplaatsen moet Jor een zuurstof masker op dat nauw aansluit op zijn gezicht. Maar als ze het masker aansluiten gebeurd er van alles. Het gaat niet goed, zijn waardes zakken direct in en hij krijgt te weinig zuurstof zijn bloed in. Als ze de neusbrug terugplaatsen wordt hij weer rustig…ze laten hem even met rust en Jorrit valt in slaap. Hij is 15 minuten weg als Koert weer binnen wandelt. Ik ben blij dat hij op de IC ligt...

Ze gaan het nog een keer proberen maar nu met zijn oude zuurstof masker. Dat gaat prima. Platliggen zorgt wel voor verminderde zuurstof opname maar hij blijft stabiel. Het opperhoofd van de IC neemt de beslissing voor de CT scan en ze gaan op weg met twee artsen en Koert. Mocht het mis gaan hebben ze alles bij zich om hem te helpen.

Onder tussen krijgen we naar omstandigheden goed bericht m.b.t. de Leukemie. De tumorcellen zijn van 70 naar 0,5 gedaald en de dode celresten zijn met de helft verminderd, dus de kanker bestrijding is vol op aan de gang...

De Ct scan is gelukt. De uitslag. Het is geen long embolie…pfffff dat is goed bericht. Zijn hart pompt ook nog snel genoeg dus het is geen vocht in de longen. Want als het hart niet snel genoeg pompt kan er vocht in de longen terecht komen. Dan blijft een ontsteking over. De IC artsen denken dat de vlekken in zijn longen worden veroorzaakt door ontstekingen, maar waarvan, bacterie of virus.

Er is eerder al in zijn wang/keel al geconstateerd dat hij het RS virus bij zich droeg. Dit is een griep virus waar kleine kinderen heel ziek van kunnen worden. Toen dachten ze nog dat het virus op zijn retour was. Jorrit heeft een fluim opgehoest en dat wordt nu op kweek gezet, zodat ze misschien kunnen achterhalen of het een bacterie of een virus infectie is. Hij krijgt genoeg antibiotica, dus als het een bacterie is, zullen ze waarschijnlijk niks vinden. Het effect van de ontstekingen kan nadat het virus of bacterie verdwenen is nog even door gaan en voor nog meer overlast zorgen…

De IC arts verteld dat ze eerder denken dat het een virus is en dat Jorrit het ergste nog moet krijgen, dus dat het virus nog niet op zijn retour is. Maar het kan ook vanaf nu beter gaan…Bij de IC veranderen de conclusies per uur. Er komt zoveel informatie binnen…

Tegen een virus kun je weinig meer doen dan uitzieken.

Gevaar. Een van de grootste gevaren voor leukemie patiënten is infectiegevaar. Als samen met de tumorcellen ook de gezonde bloedcellen worden afgebroken is er tijdelijk geen afweersysteem meer. Dus dan kan een redelijk onschadelijk griep virus fataal zijn. Bij Jorrit is de chemo vol op aan het werk en worden alle tumorcellen nu afgebroken en dus ook zijn normale bloed cellen, hij heeft dus geen afweer meer. Normaal begint het herstel een paar dagen na de chemokuur (na dinsdag) als de normale stamcellen die het overleeft hebben weer bloedcellen gaan produceren en de afweer weer op gang komt.

Maar Jorrit is een jonge en sterke vent met een sportief leven en een grote wil om te overleven, dus hij kan wel wat hebben en daar vertrouwen we nu op.

Hij valt af en toe in slaap en ik neem afscheid van hem. Ik ben kapot, helemaal op. Te weinig slaap, te veel emoties. Er mag niemand bij hem blijven vanavond op de IC, als er iets gebeurd moeten ze er direct bij kunnen. Verder wordt hij zo goed gemonitoord dat als er iets gebeurd ze gelijk bij hem zijn. Hij moet het tenslotte zelf doen, het is zijn gevecht en hij moet wennen aan alleen zijn, want hij heeft nog een lange weg te gaan. Daar is hij mentaal sterk genoeg voor, maar daar moet hij zelf achter komen.

Ik neem afscheid van hem, boks, ik hou van je en de tranen stromen over mijn wangen. Niet omdat ik bang ben dat ik hem morgen niet meer zie, maar omdat ik hem niet alleen achter wil laten. Ook ik moet wennen...

Ik rij terug naar huis en kom weer thuis in een warm bad. Niet veel later wordt ik gebeld door de IC arts. De naald in zijn nek voor de chemo zit verstopt en is verplaatst naar zijn lies. Houdt het dan nooit op? De operatie is goed gegaan. Hij lag nu te slapen.

Weltrusten…

Fedor