16.47 uur. Ik loop richting de tram vanuit mijn werk als mijn mobiel gaat. Ik zie dat het Jorrit is en zoals altijd wanneer hij belt neem ik vrolijk op ; “Hé Denkers hoe gaat ie?” … ”Hé Fé (ik hoor verdriet en angst in zijn stem) ik heb niet zo’n goed bericht”, gaat hij voorzichtig verder … ”ik heb Acute Leukemie”

Jorrit heeft de afgelopen week wat last gehad van verschillende kwaaltjes. Tandvlees wat pijn deed, hoofdpijn, wat vermoeid, wat pijn bij het inademen, grieperig, niets bijzonders zo op het eerste gezicht. Richting het einde van de week wordt het inademen pijnlijker en denkt hij aan een lichte long ontsteking waarna hij antibiotica krijgt voorgeschreven. Zaterdag verschijnen er vlekjes op zijn lichaam en denkt hij aan gordelroos, maar het jeukt niet en doet geen pijn, geen reden tot actie volgens de dienstdoende huisarts.

Maar de hoofdpijn en de pijn bij het inademen worden tijdens het weekend erger en zondagnacht heeft hij een hele slechte nacht waarin hij nauwelijks slaapt. Saar stuurt hem die maandagochtend naar zijn eigen huisarts, die vertrouwd het niet en neemt bloed af.

Vier uur later zit de huisarts bij hem binnen, “Sorry Jorrit, maar ik heb slecht nieuws voor je…je hebt Acute Leukemie”.

Hij moet per direct worden opgenomen in het ziekenhuis. Samen met Saar en Bertus (vader) belanden ze uiteindelijk in het Erasmus MC op de afdeling Hematologie.

Al die kwaaltjes zijn achteraf dus een gevolg geweest van de snel opkomende Leukemie.

Als ik op het Erasmus aankom, bereid ik me voor op een emotioneel weerzien. Saar en de rest van de familie geven ons de ruimte en ik knuffel hem alsof ik nooit meer los wil laten. Ik pak zijn hoofd vast, koppen tegen elkaar…"we gaan het flikken Jor" en geef hem nog een zoen.

Op dat moment is er nog geen extra informatie en zijn we dus nog in onzekerheid over het type Leukemie. Er gaat van alles door zijn hoofd, Pip, Saar, de Leukemie…

Na een emotioneel afscheid van Saar en de familie breng ik de nacht bij hem door, samen op één kamer, bijna net als vroeger. We hebben mooie gesprekken en praten over onze kinderen alsof er niks aan de hand is…

Fedor