Na een zeer onstuimige nacht met zeer weinig slaap (veroorzaakt door een barstende koppijn en de gierende wind vanwege de storm) worden we wakker gemaakt voor het ontbijt. Jor eet wat, maar heeft weinig trek. Even later wordt hij opgehaald voor een CT-scan en wat long en gebit foto’s. Hij doorloopt allerlei testen, er wordt bloed afgenomen en beenmerg geprikt.

Jorrit is inmiddels overgeplaatst naar een aparte kamer met een sluis.

De pijn bij het inademen wordt veroorzaakt door een vergrote lever die tegen zijn long aandrukt, net als de hoofdpijn een gevolg van de Leukemie.

Hij laat alles gelaten over zich heen komen (ik ben trots op hem...bikkel), want hij wil beginnen aan zijn strijd. De familie en Saar zijn er inmiddels ook en aan het einde van de ochtend komt de Hematoloog binnen en verteld ons dat ze niet meer twijfelt, Jorrit heeft Acute Myeloïde Leukemie (AML). Ze wil niet tot morgen wachten met de chemo, maar zo snel mogelijk beginnen.

Er is later op de dag gelukkig nog een gaatje op de OK waar Jorrit een infuus geplaatst krijgt in zijn nek voor de toediening van de chemo.

De regels worden aangescherpt. Er mogen nog maar twee mensen per keer bij Jorrit zijn. Mensen die naar binnen gaan moeten in de sluis hun sierraden en horloges af doen en hun handen ontsmetten met alcohol. Mensen die verkouden zijn moeten een mondkapje voor doen, maar we hebben besloten om bezoekers die verkouden zijn niet binnen te laten.

Inmiddels is Pip gearriveerd in het ziekenhuis. Het wordt de eerste keer dat ze elkaar zien sinds maandag en nog net voordat de chemo begint. Het is nog niet eens een dag geleden, maar het lijkt al een eeuwigheid. Voor Jorrit is het heel emotioneel om haar weer te zien, maar het geeft hem ook kracht.

Hij raakt vermoeider en heeft nog steeds hoofdpijn en geeft aan dat hij alleen nog maar zijn directe familie om hem heen wilt, niet omdat hij niet van jullie houd :-) maar het kost hem eenvoudig weg teveel energie. Hij leest wel de berichten die binnenkomen op zijn iPhone, maar heeft geen fut om ze te beantwoorden. Daarom hebben we ook dit blog opgezet, om jullie op de hoogte te houden...

Onze families (ons is de familie Denkers en de familie Kruk, want we zijn inmiddels één) zijn de hele dag aanwezig en gaan om en om bij hem zitten. We hebben veel steun aan elkaar. Gedurende de dag praten we over van alles en nog wat, maar vooral dat het zo moeilijk te bevatten is. We weten wat er aan de hand, maar Jezus wat gaat het snel, het moet nog landen. Gister middag krijg je te horen dat je een levensbedreigende ziekte hebt en een dag later lig je aan de chemo…

Om 17.00 uur laat ik Jor en Saar met een enigszins gerust gevoel achter in het ziekenhuis. Jorrit is rustig, ongeduldig maar vastberaden om te beginnen aan zijn chemo kuur en wat betreft Saar…ik laat Jorrit in goede handen achter. Hoe zwaar het ook voor haar is met Jorrit in het ziekenhuis vechtend voor zijn leven en Pip thuis bij oma, ze is sterk. Voor wat het waard is…ik ben heel blij met Saar, ze is een sterke vrouw die er is voor mijn broertje en voor hem opkomt! Dat heeft hij nodig, zodat hij zich geheel kan richten op zijn gevecht!

Als ik onderweg ben naar huis wordt zijn eerste chemo aangesloten. Hij krijgt er twee, eentje 24 uur per dag voor zeven dagen lang en eentje drie uur per dag voor 3 dagen.

Hoewel ik met een gerust hart ben weggegaan, bekruipt me het nare gevoel dat ik hem in de steek laat, met elke meter die ik verder wegrijdt, breekt mijn hart in duizend stukjes en de tranen blijven stromen…

Fedor