Na het slechte nieuws van vanochtend is het er in de middag niet beter op geworden, Jorrit laat in de vijf uur die volgde na het gesprek geen echte verbetering zien en daar waar we vanochtend realistisch maar strijdbaar waren, lijkt iedereen in de middag zich bewust van het feit dat er een afscheid aan zit te komen. Aan het einde van de dag krijgen we een update van de IC artsen. De CO2 waarde in zijn bloed is nog steeds onveranderd hoog en als tegenreactie wordt zijn bloed zuur, wat er weer voor zorgt dat er Kalium uit de cellen wordt gescheiden. Zijn nieren kunnen de Kalium niet klaren uit zijn bloed en het gehalte Kalium kruipt naar de grenswaarde. Te veel Kalium kan verschillende problemen veroorzaken, daar waar ze het meeste bang voor zijn is hartritmestoornissen en dat is op dit moment dan ook zeer aannemelijk en we weten allemaal dat ze hem niet zullen reanimeren. Dialyse, om zijn nieren te helpen de Kalium te klaren, is geen optie, dit is een te grote ingreep waarbij te veel risico's zijn die niet goed kunnen uitpakken voor Jorrit. De zuurstofdruk hebben ze iets opgeschroefd om het gehalte CO2 weer wat omlaag te brengen, wetende dat ze daarmee waarschijnlijk meer lucht door het gat in zijn longen (of slokdarm) zullen pompen, maar die CO2 moet omlaag.

Om het Kalium weer terug in de cellen te laten kruipen, krijgt Jorrit glucose toegediend. Pas aan het einde van de dag lijkt dit ietsjes minder Kalium te geven in het bloed, ook het gehalte CO2 is nog steeds stabiel hoog. Dus geeft de verpleegster weer een nieuwe dosis. Mocht het later blijken dat dit toch niet werkt, overwegen ze om het via een Klysma te doen, de darmen liggen op het moment plat, maar zijn nog wel goed doorbloed en zullen het medicijn snel en goed opnemen, maar ze zijn een beetje terughoudend met een Klysma, omdat Jorrit vorige week nog darmbloedingen heeft gehad.

Gedurende de dag zijn beide families nagenoeg compleet aanwezig en zijn Erwin en Niels er ook met aanhang. Het is allemaal maar moeilijk te bevatten, iedereen ziet zichzelf verderop in het jaar met Jorrit rond de tafel zitten, met Jet op schoot, rollend met Pip over de grond, een balletje slaan op de golfbaan, een biertje drinken in de kroeg, boardend over een hagelwitte piste...niemand kan het echt goed bevatten en we willen allemaal graag geloven in het wonder.

Later op de avond gaan Erwin en Niels nogmaals langs, maar nu nemen ze Erwin(2), John en Wim mee, drie goede vrienden van Jorrit, zij hebben Jorrit niet meer gezien sinds hij weer het ziekenhuis is ingegaan voor zijn behandelingen en willen graag bij hem zijn nu het nog kan. Het leek erop dat op de monitor zijn CO2 was gedaald en zijn bloeddruk weer is gestegen naar normalere waardes.

We zijn blij dat de IC artsen de stekker er toch niet zomaar uittrekken en dat ze nog van alles doen om hem stabiel te houden en zelfs zoeken naar manieren om zijn waardes te verbeteren...dat zijn waardes nu weer wat beter zijn, wil niet zeggen dat het ook beter gaat, maar Jorrit geeft zich niet zomaar gewonnen en het IC team kennelijk ook niet. Ik kan me er niet aan onttrekken dat het iets te maken heeft met het bezoek van Hematoloog Anita. Zij kwam op ons verzoek vanmiddag langs om polshoogte te nemen, we hadden behoefte aan iemand met enige compassie en haar gezicht vertrok toen we vertelde wat er die ochtend was gebeurd en zei dat de IC arts dat niet zo had mogen vertellen. Zij vertelt ons geen ander verhaal, maar als zij het vertelt komt het toch anders binnen. En sinds haar komst is de toon van de IC arts ook veranderd en zijn ze nog volop met Jorrit bezig, ook al weten ze dat het Jorrit niet veel zal helpen...wij houden hoop...

Fedor