Afscheid...

Woensdag 28 januari, we hebben vanmiddag weer een gesprek. Als Jorrit weer stabiel is ga ik morgen weer werken, de situatie lijkt net als vorige week toen het ook afwachten was. Als ik de auto aan vol aan het gooien ben met 95 ongelood voordat ik naar Rotterdam vertrek, belt mijn moeder dat het gesprek eerder is vandaag en ik haast me naar Rotterdam...

Ik kom op tijd binnen en kan nog even naast Jorrit zitten en tegen hem aan praten. De Hematologen zijn er en dus gaan we samen zitten in de familiekamer. Saar is er met Erwin, maar die gaat even bij Jorrit zitten en mijn ouders zijn er, een kleine delegatie dit keer, we verwachten ook niet veel bijzonders...de IC arts begint met praten

..."Ik heb slecht nieuws...we zijn op het punt gekomen dat we Jorrit niet meer beter kunnen maken en hebben dan ook besloten om te gaan stoppen met hem stabiel te krijgen"...Zijn longen zijn zo slecht geworden door alle behandelingen, de Graft versus Host, de medicijnen, maar ook door de beademing. Zijn longen zijn inmiddels zo star dat ze niet zelfstandig kunnen functioneren, dat wisten ze van het weekend en al toch zijn ze over hun grens gestapt en hem op een manier gaan beademen die niet gezond is voor zijn longen en dus eigenlijk al wetende dat het alleen maar slechter zou worden.

Hem wakker laten worden is geen optie, het hele weekend hebben ze dit geprobeerd en elke keer werd Jorrit onrustig en ging hij in verzet...Jorrit kan zelfs met normale zuurstofondersteuning niet zelfstandig ademen. Als ze hem toch wakker zouden laten worden, dan moet de zuurstofdruk en frequentie omlaag en dat kunnen zijn longen niet aan en dan zou hij in paniek raken, niet wetende wat er gebeurt en denken dat hij zal stikken en dan zal stabiliseren moeizaam worden en daarbij zou Jorrit ondraaglijk lijden, dus is dit geen optie.

Jorrit is dus uitbehandeld en ze gaan hem niet meer oplappen als dat nodig is. Ze zullen de beademing afbouwen van ongezond beademen naar gezond beademen zoals ze de normale IC patiënten beademen, onder lage druk en met een normale hoeveelheid zuurstof. Als de CO2 waarde nu zal stijgen en Jorrit het niet zelf onder controle krijgt dan zullen ze hem er niet meer bij helpen en het laten oplopen.

Na het gesprek wordt de zuurstofdruk langzaam omlaag geschroefd, alsmede de frequentie. Hierdoor zakt zijn saturatie snel in en ook zijn CO2 waardes stijgen snel maar lijken te stabiliseren richting de 11. Het is nu wachten wanneer zijn lichaam er mee ophoudt, daar kunnen ze geen indicatie voor geven. Op het moment zakt zijn saturatie wel erg snel in en staat al op 59. Ik kan niet in een glazenbol kijken en weet niet of we hier morgen nog zitten, maar het lijkt allemaal wel erg slecht te gaan op het moment.

We moeten Jorrit laten gaan en dat is maar moeilijk te bevatten, hoewel we het al een tijdje hebben zien aankomen kunnen we maar moeilijk bevatten dat er op deze manier een einde komt aan zijn lange en zware ziekbed. We hadden allemaal gedacht dat hij het wel zou redden en kunnen niet bevatten hoe het leven er uit zal zien zonder zijn aanwezigheid. Hij is nu nog onder ons en daar putten we kracht uit, maar straks zal de kracht moeten komen uit de herinnering van Jorrit...levenspartner van Saar, vader van Pip en Jet, zoon van Bertus en Rita, broer van Tessa, schoonzoon, vriend, kennis, tennisleraar en mijn broertje.

We weten niet hoe lang het gaat duren dus nemen we alvast afscheid van hem, dat hebben we al vaak gedaan, maar nu weten we dat het waarschijnlijk de laatste keer zal zijn, want we weten niet of we die mogelijkheid nog een keer krijgen. Vannacht blijf ik samen met Saar bij Jorrit...

Saar zit nu naast hem...net als na de eerste week van zijn behandeling in december 2013 toen we afscheid moesten nemen omdat hij waarschijnlijk geintubeerd moest worden. Toen zei Jor..."Saar is genoeg, meer heb ik niet nodig"...


Fedor