De Transplantatie coördinator belt

Het is heerlijk wandelweer en we lopen zondagmiddag samen met vrienden en de kinderen in het bos van Heemskerk en zijn op weg naar Gasterij Kruisberg voor een lekkere kop warme chocomel met slagroom, biertje of wijntje, als ik een app krijg van Saar dat Jorrit zich erg kut voelt en liever niet alleen is na wat er vannacht allemaal is gebeurd. 

Jorrit heeft zijn vrienden afgezegd voor de avond, dat trekt hij even niet, maar hij zou het wel fijn vinden als ik of Saar langs zouden komen. Bij ons kan hij toch net even meer de boel de boel laten, hij hoeft ons niet te entertainen :-). Saar heeft er de hele dag al gezeten, dus ik app terug dat ik 's avonds wel langs ga. 

Na de wandeling in het bos snellen we ons naar huis en gooi ik nog een kop erwtensoep naar binnen en arriveer rond 19.30 uur in het ziekenhuis, ik koop een colaatje voor mezelf en een raketje voor Jorrit op de gok en neem de lift naar verdieping 5, loop de sluis binnen, hang mijn jas op, was mijn handen en desinfecteer ze daarna met 70% ethanol en loop zijn kamer binnen en zie dat Studio Sport aan staat. "...raketje Jor..." hij twijfelt maar stemt toch toe, wel lekker even, krijg ik toch wat binnen..." Terwijl er wordt gescoord op tv hoor ik naast me "...ik denk dat ik moet overgeven..." hij geeft mij de helft van het raketje en weet nog net een kots bakje te pakken en alles netjes op te vangen, gezien de hoeveelheid best knap. Hij is verbaasd dat er zoveel uit een lege maag naar boven komt.

"...zo Fé, het was zo gek vannacht, ik ging om 05.00 uur naar de wc om te plassen en ik weet nog dat ik op het eind ook nog moest poepen. Vervolgens wordt ik kotsend wakker en kijk ik naar de onderkant van een wasbak. Dat was echt raar, moet je voorstellen dat je even niet meer weet waar je bent en dat je naar de onderkant van een wasbak kijkt en niet weet hoe je daar terecht bent gekomen. Het duurde even voor ik in de gaten had waar ik was, ik weet niet hoe lang ik out ben geweest en hoe het gebeurd is, maar ik had mijn onderbroek weer aan, dus waarschijnlijk bij het opstaan, mijn benen lagen buiten het washok, was echt heel vreemd. Ik trok gelijk aan het noodkoord en toen ging het eigenlijk wel weer een beetje. Ik ben teruggestrompeld naar mijn bed en daar heeft de verpleging mij gevonden onder het kots. Ik had 39,3 °C koorts..."

Jorrit voelt zich redelijk en ik heb in 10 minuten al meer met hem gepraat dan Saar de hele dag (sorry Saar), hij was moe, voelde zich slecht en viel de hele tijd in slaap.

Het valt op dat Jorrit regelmatig onder de dekens rare bewegingen maakt, maar het is niet wat het lijkt, hij heeft erg veel jeuk en het lijkt wel steeds erger te worden. "...het is zo lekker om te krabben, dat geeft zo'n lekker gevoel..." Ik pak de anti jeuk zalf uit de badkamer en werkt zijn lange lijf rechtop en gaat op het randje van het bed zitten. Ik zit recht tegenover hem en zit klaar om hem op te vangen als hij mocht flauwvallen. Hij laat de diep rode bloedvlekjes die zich steeds verder uitbreiden over zijn dijen en buik en andere lichaamsdelen zien. Met lange halen smeert hij zich in met de dikke zalf die zich moeilijk laat uitsmeren. Hij smeert de halve tube erop. 

We kijken samen tv en tussen het tv kijken en kletsen door doet hij af en toe zijn ogen dicht, niet om te slapen, maar gewoon omdat het wat rustiger voor hem is. Ik laat hem en kijk tv, Heel Holland Bakt. De dienstdoende Hematoloog komt binnen. Shit Jor, de arts komt eraan, lekker ziet hij twee volwassen mannen naar Heel Holland Bakt kijken, de arts moet lachen en bekend dat hij het ook volgt, haha Het is een leuk programma en Jorrit verteld dat Menno uit Hoek van Holland komt. Nog meer reden om te kijken...

De arts wil weten hoe het met Jorrit gaat, of zijn situatie niet slechter is geworden. Dit in verband met de koorts die kan duiden op een infectie. Jorrit laat zijn rode bloedvlekjes zien en vertelt dat de jeuk erger wordt en en de plekjes zich vermeerderen. Het valt de arts ook op dat Jorrit regelmatig krabt, dat moet hij tot een minimum zien te beperken. In verband met zijn lage hoeveelheid trombocyten mag hij geen bloedingen krijgen, omdat hij nagenoeg geen stolling heeft blijven eventuele wondjes langer open en neemt de kans op infecties toe.

De arts denkt dat de extra jeuk misschien komt door de nieuwe antibiotica. Vanwege de koorts hebben ze Jorrit verschillende antibiotica gegeven tegen allerlei mogelijke infecties. De arts zal het doorgeven en bespreken met de Dermatoloog.

"...Fé ik moet denk ik poepen en dat doe ik in bed en daarna moet de verpleegster mijn billen schoonvegen..." Ik ga de kamer uit om het voor hem makkelijker te maken en om de lucht te ontlopen.Sinds hij is flauwgevallen mag hij niet meer alleen zijn bed uit en moet hij in bed plassen en poepen. Ik krijg een app dat ik terug kan komen. Als ik de sluis deur met mijn voet open, struikel ik bijna letterlijk over de kots en diarree kommen en andere attributen, het ruikt heerlijk in de sluis, de diarree is niet meer dan bruin water. Je schaamte verlies je snel als je hier ligt, helemaal als je doodziek bent. Eerder kwam de verpleegster al binnen en vroeg of Jorrit al geplast had, "...ik hang er hem wel effe in en kijk wel of ik er wat uit kan persen...". 

Jorrit vertelt dat op het moment dat de po eronder ligt en hij wil gaan poepen hij ook moet kotsen en het water er aan twee kanten tegelijk op komt. Ik vind het knap dat hij de potten hoog weet te houden zonder te knoeien, zou een mooie circus act zijn. Het maakt Jorrit allemaal niks uit, hij maakt er niks van, de leuke verpleegster ook niet, die heeft dit al duizend keer meegemaakt en gedaan, ze is wel blij dat haar dienst er bijna op zit. Als ik het oorlogstafereel zo bekijk, kan ik me dat goed voorstellen.

We kijken hoe Menno de pannen van het dak bakt en de wedstrijd op tv wint en vinden het leuk dat een Hoekenees heeft gewonnen. Na Nieuwe Buren neem ik afscheid van Jorrit en vertrek richting A'dam.

Jorrit heeft vandaag zijn haren weer afgeschoren, het begon uit te vallen.

Vandaag werden Tessa en ik gebeld door de Transplantatie coördinator. Aan de andere kant van de lijn hoor ik een hele positieve opgewekte stem, die zich zelf voorstelt en ik reken mezelf al rijk...ik kan niet meer herhalen wat ze precies zei, want ik focus me op twee woorden wel/geen. Ik had er een goed gevoel bij, maar tot mijn 'afgrijzen' hoor ik dat ik geen geschikte donor ben voor Jorrit...shit. Later hoor ik van Tessa dat ook zij geen match is. KUT KUT KUT. Niet getreurd want Jorrit valt in de goede groep, waarvoor er bijna altijd een goede match gevonden wordt. Maar het neemt niet weg dat het goede gevoel even weg is, was toch fijn geweest voor Jorrit als Tessa of ik donor konden zijn. Voor zijn kansen maakt het niet uit, schakelen en weer verder kijken.

Ik Facetime nog even met Jorrit. Hij zit er een klein beetje doorheen. Als het ene probleem oplost staat er direct weer een nieuwe klaar. Zijn ogen ontstoken, als dit afneemt valt hij flauw, heeft hij koorts en voelt hij zich nog beroerder, als de koorts afneemt, neemt de jeuk toe "...mijn lichaam is helemaal verneukt Fé, overal rode bloedvlekjes en overal verschrikkelijke jeuk..." alsof hij gemarteld wordt. Bovenop alle kwalen die hij nog wel heeft, diarree, overgeven, algeheel kut gevoel en de jeuk, krijgt ook nog het nieuws dat we geen donor kunnen zijn. In eerste instantie neemt hij het goed op, maar als hij er even over nadenkt dan valt het hem toch zwaar. Hopelijk slaapt hij goed vannacht. Hij verlangt ernaar dat de kwalen weggaan, overgeven en diarree zijn prima te handelen, maar die jeuk is verdomde ******

Fedor