Als ik de sluisdeur opendoe, loop ik bijna tegen de Hematoloog en de verpleegster aan. Ze hebben net zijn Hickman eruit gehaald. Als ik binnen kom ligt Jorrit plat in bed en met zijn linkerhand op een dik pak doeken die op zijn rechterschouder rust of beter gezegd druk geeft.

"...Even twee keer diep in en uit ademen en bij de tweede keer uitademen trek ik hem eruit..." Het doet verschrikkelijk veel pijn, helemaal als de dokter met zijn volle gewicht probeert om de ader waar de Hickman uitkomt dicht te drukken zodat het kan stollen. Als de ader dicht zit wordt er een dik gaas opgeplakt met een mooie grote doorzichtige pleister. Jorrit moet nog een uur zo liggen en druk geven op de ader. 

Na een half uur is hij er wel klaar mee en wil een klein stukje omhoog met zijn hoofd, na drie kwartier komt de verpleegster weer langs. "...mag ik niet met mijn hoofd wat meer omhoog liggen?..." ...nee Jorrit je moet gestrekt blijven liggen, het mag niet gaan lekken, anders zijn we straks de hele dag bezig..." zegt de verpleegster. "...mag ik ook niet een heel klein beetje omhoog, een piepklein stukje zou al lekker zijn, please, please...". De verpleegster zwicht en doet het hoofdeinde één tandje omhoog, het is dat ik hoor dat er iets gebeurd, maar echt veel beweging zie ik niet, de verpleegster moet lachen, "...dit is een piepklein stukje..." Gelukkig kent ze Jorrit inmiddels goed en de humor gaat over en weer en ze dagen elkaar uit. Uiteindelijk gaat het hoofdeinde nog wat verder omhoog en ligt hij iets comfortabeler. 

Hij zit er doorheen, het interesseert hem niet meer wat ze allemaal bij hem willen doen en waarom, hij is er klaar met alle kwalen die zijn lichaam teisteren, hij is er klaar mee en verlangt ernaar om zich weer wat beter te voelen. Ik merk er niks van, we kletsen een eind weg uit de avond. Ik vind het heerlijk om met hem uit te wijden over het geven van voetbal en tennis trainingen aan kinderen, Jorrit vertelt gepassioneerd en is heel inventief, het is leuk om met elkaar te puzzelen hoe je de trainingen leuker en simpeler kan maken. Maar plezier is altijd het toverwoord. Ik kan nog veel van hem leren en neem zijn aanwijzingen op als een spons en betrap me er regelmatig op dat ik zijn tennistrainingen verwerk in mijn voetbaltrainingen.

Na twee slechte nachten en drie slechte dagen werd het hem vanochtend te veel en brak hij in tranen uit en liet hij even de boel de boel. Leukemie, de een zegt dat je moet vechten, de ander dat je sterk moet zijn, je kan het, laat je niet op de kop zitten, etc. Maar de chemokuren onderga je en of je nou vecht of niet het maakt voor de uitkomst niks uit, de kuur slaat aan en geneest je of niet, het is niet meer en niet minder. Dat Jorrit er voornamelijk positief in staat en alles in de gaten houdt en scherp blijft vind ik knap, maar het hoeft niet, dus als hij er af en toe doorheen zit en het allemaal niet meer zoveel uitmaakt, dat is niet meer dan normaal en meer dan prima. Je mag je kut voelen en neerslachtig, geef je er gewoon aan over. De berg komt vanzelf weer.

Ik heb hem getroffen in een goede stemming en heb lekker met hem zitten kletsen, die steek ik weer in mijn zak en ik loop met een glimlach de deur uit...

Omdat hij al nachten niet goed slaapt, heeft hij zichzelf vandaag een slaapdag cadeau gedaan om de laatste 48 uur even in te halen. Naast de jeuk en de hoofdpijn valt het allemaal wel weer mee meldt hij. 

Jor heeft vandaag drie keer gegeten, kleine porties weliswaar, maar hij moet eten, nu zijn Hickman eruit is kan hij geen sondevoeding meer krijgen, helaas. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, met de Hickman is ook die aardappellucht verdwenen :-)

Niels en Erwin zijn vanavond bij hem, heeft hij weer even afleiding...het zijn lange dagen.

Fedor