Lieve familie, vrienden, kennissen en andere geïnteresseerden,

Waar moet ik beginnen? Ik denk maar bij het begin. 23 December 2013 +/- 15.30 uur. De Dokter op de voicemail. ‘’Jorrit, bel me zo spoedig mogelijk terug, want ik heb de uitslagen van je bloedafname en het gaat niet goed met je’’ ‘’Ik wil je zo snel mogelijk spreken!’’ Ik belde de dokter terug en hij vertelde me dat ik hij er gelijk aankwam en dat ik snel even iemand moest bellen om me bij te staan. Dus ik in paniek gelijk Saar en mijn ouders gebeld. Die stonden binnen 10 minuten in huis. En toen kwam de dokter met het nieuws…. ‘’Jorrit, uit je bloedonderzoek is gebleken dat je acute leukemie hebt. WAT? ‘’Je moet rekening houden met een langdurige ziekenhuis opname.

Tja en dan stort even alles in. Hoe ga je dit vertellen aan je zus, broer, schoonfamilie, vrienden, kennissen, werkgever, collega’s en alle anderen? Mijn moeder nam mijn zus voor d’r rekening. Mijn broer heb ik onderweg naar het ziekenhuis gebeld, maar er kwam weinig uit mijn mond. Zelfs als ik nu weer terugdenk aan de rit naar het ziekenhuis begin ik te trillen en word ik emotioneel. Wat een hel… Ik heb kanker… ik ga dood… nee ik overleef het…. Ik moet sterk zijn…. Waarom ik…. Saar is zwanger…. Ik moet, ik zal, ik ga het overleven…. Pffff die onzekerheid. In de auto ook direct Mark Paul (werkgever) gesmst. Die was op vakantie en ik durfde het slechte nieuws niet via de sms te vertellen. Ik heb hem gezegd dat ik voorlopig niet in staat was om te werken en dat mijn ziektebed heel serieus was. Nadere info zou dan volgen voor hem, maar diezelfde dag wist hij het al, omdat ik ook Annette (administratie) had ingelicht. Tevens heeft zij alle collega’s een dag later ingelicht. Pas na wat onderzoeken in het ziekenhuis en nadat ik de rest van de familie (Fedor, Tessa, Nelleke, Leentje, Pa en Ma) had gesproken heb ik de vrienden ingelicht via onze groepsapp.

Ik ga jullie niet meer vertellen over hoe het ziektebed is verlopen, want dat hebben jullie allemaal kunnen lezen in het blog. Ik wil via deze blog graag even de tijd nemen om iedereen te bedanken.

Pa en ma,

Jeetje, wat moet ik zeggen. Ik wil niet stilstaan bij de gedachte dat pip dood zou kunnen gaan. Wat een hel moet het voor jullie zijn geweest om je zoon binnen een week van gezond naar bijna dood te zien gaan. Afscheid moeten nemen van je kind is niet normaal!! Het zou andersom moeten zijn, wanneer jullie 90 jaar zijn ofzo. Iedere dag zaten jullie aan mijn bed. Vaak had ik niet eens in de gaten dat jullie er waren, want dan was ik teveel met mij ademhaling bezig of lag ik eindelijk eens te slapen. Jullie hebben geen dag overgeslagen en ik wil jullie bedanken voor jullie onvoorwaardelijke liefde en steun. Er waren momenten dat het beter met mij ging, bijvoorbeeld tijdens de 2^e kuur. Jullie moesten toen leren weer wat afstand te nemen. Maar dat wilde jullie niet. Ik wel… Ik had behoefte aan rust.

Er valt zoveel te zeggen. Maar het beste is denk ik om jullie te vertellen dat ik heel trots ben op het feit dat jullie mijn ouders zijn. Ik hou van jullie en ik hoop dat we nog vele jaren samen gezellig door kunnen brengen.

 

Tessa, Ryan en Kelsey,

Lieve zus. Het eerste wat je tegen me zei is dat als ik een beenmergtransplantatie nodig zou hebben, dat jij je als donor zou willen aanbieden. Ik was daar toen helemaal niet mee bezig, maar alleen het gebaar al was genoeg om in tranen uit te barsten. Ook jij ging vaak met pa en ma mee naar ziekenhuis. Zat je dan… Je kon niets voor me doen, alleen maar aanwezig zijn. Ook Ryan wilde graag mee, maar was in het begin ziek en mocht dus niet bij mij in de buurt komen. Arme jongen stond een uur voor een raampje naar zijn zieke oom te kijken. Kelsey begrijpt er gelukkig niet veel van. Ze schrok zelfs niet eens toen ze me voor het eerst zag met een kale kop… Hallo Jorrit… hahaha lekker ding!

Ik wil jullie bedanken voor het feit, dat jullie er voor mij en Saar waren. Love you!!!

 

Leen en Nelleke,

Voor jullie moet het ook heel raar geweest zijn om te horen dat je schoonzoon, de vriend van je oudste dochter, de vader van je eerste kleinkind, kanker heeft. Jullie zagen de wereld van Saar als een kaartenhuis instorten. Jullie zijn ook een beetje mijn 2^e ouders geworden in de afgelopen jaren. Ik heb immers praktisch bijna 2 jaar bij jullie ingewoond en veel vakanties samen doorgebracht. Ook jullie hebben snel de knop omgezet. Ik wil jullie in eerste plaats bedanken voor het opvangen van Saar en Pip. Saar en Pip hebben de eerste maand gewoon weer bij jullie gewoond en jullie hebben hun fantastisch opgevangen. Hierdoor had ik een zorg minder. In de 2^e plaats wil ik jullie bedanken voor jullie aanwezigheid tijdens mijn ziektebed in en uit het ziekenhuis. Als ik thuis kwam na een kuur had Nelleke weer een ‘’moorkoppenkuur’’ voor ons gehaald. ‘’Jorrit, je moet snel dikker worden…. Neem nog een moorkop… ‘’! Haha. Heerlijk, maar ik kan er nu even geen een meer zien. Ik hou van jullie en hoop nog vaak op vakantie te gaan met jullie en de rest van de familie!! Bedankt.

 

Leentje, Esmee en Mees, Tessa en Michael, Lizz en Wesley,

Lieve zwagers en schoonzussen. Jullie hebben ook de schrik van je leven gehad. Iemand van je eigen leeftijd (nou ja… ik ben de oude bok van het stel) die zo ziek wordt. Dat gebeurt toch alleen bij een ander? Jullie hebben erg meegeleefd met mijn situatie. Ook jullie kwamen regelmatig langs om mij en Saar te steunen. Sommige zijn zelfs direct bloed gaan geven, omdat ik regelmatig bloedtransfusies nodig had. Deze achtbaan hebben jullie voor ons iets draaglijker gemaakt door gewoon aanwezig te zijn, langs te komen, op te passen, saar te helpen etc. Ik wil jullie allen bedanken voor jullie hulp en steun. Ik hoop nog vaak met jullie spelletjes te doen, pilsjes te drinken en lekker op vakantie te gaan…. Bedankt!!! Jullie zijn toppers….

 

Vrienden,

‘’Als er stront aan de knikker is, leer je je echte vrienden kennen’’, zeggen ze weleens. Pfff… ik heb veel goede vrienden… Ik heb echt honderden smsjes en berichtjes gehad. Jullie hebben me gesteund in vele vormen. Langskomen, smsjes, kaarten, snoepgoed etc…. Toch zijn er een paar vrienden die ik even apart wil benoemen.

Om te beginnen Niels en Erwin. Wat moet ik nou toch weer vertellen. Jullie hebben vanaf het begin af aan voor plezier gezorgd tijdens de meest vervelende periode van mijn leven. Iedere keer als jullie langskwamen hadden we plezier. Nou ja… ik ben hier en daar ook weleens in slaap gevallen tijdens jullie bezoek, maar dat lag niet aan jullie. Iedere keer met de meest achterlijke cadeautjes. 81 bitterballen, AA-orange energiedrink, zakken chips…. Het zijn onderonsjes, maar het geeft aan hoe goed jullie geprobeerd hebben om mij aan het lachen te houden. En dat is gelukt! Ik wil jullie bedanken voor jullie eindeloze interesse, tijd en vriendschap. Bakkies doen, voetbal kijken, pilsjes drinken, spare-ribs eten, tennissen, feestjes, golfen…. Ik hoop het allemaal nog jaren met jullie te gaan beleven!! Ontzettend Bedankt… Ik zal het nooit vergeten.

Wim, John en Erwin, (ofwel Papi, Oudste en Bokkie)

De old-skool bende, de kale koppen bende… Jaja ik ben nu echt lid!! We gaan al wat jaartjes terug. Jarenlang samen gewerkt of gewoon een drankje in de Timeless. En dan dit… Verwacht je niet! Maar jullie zijn regelmatig langsgekomen, lieten me met rust als ik daar behoefte aan had en waren aldoor geïnteresseerd in mijn situatie. Thanks for being there… Snel weer Spotify/klaverjas/bier-en-pizza/eetclub (incl alle vrouwen en kinderen) invoeren!!

Verder wil ik alle vrienden en collega’s, die langs zijn geweest, gesmst hebben, kaartjes gestuurd hebben etc, bedanken. Het zijn er teveel om op te noemen, maar jullie weten zelf dat ik jullie bedoel!!!! Thanksss.

Zusters, Broeders en doktoren,

Wat zijn jullie een toppers zeg. Jullie hebben dagelijks met mensen te maken die doodziek zijn. Altijd eerlijk, direct en ad rem! Jullie hebben fantastisch voor me gezorgd en ik zal zeker nog een aantal keren langskomen om jullie te bedanken en te laten weten hoe het met me gaat. Super bedankt!

En nou nog de moeilijkste 2….

Fedor, Debby, Cas en Sil,

Fedor, mijn broer!! Waar moet ik beginnen, man! Er zijn absoluut nooit genoeg woorden om je genoeg te bedanken.

Omdat je al 15 jaar werkt aan onderzoeken aan Acute leukemie in het VU ziekenhuis, wist jij als enige van ons allemaal hoe ernstig deze ziekte is en hoe zwaar de behandeling zou zijn. Je hebt me van dag 1 gesteund, verzorgd, bent bij me blijven slapen, hebt me geïnformeerd, wilde altijd bij alle uitslagen aanwezig zijn, was kritisch naar de doktoren, liet je eigen professor langskomen (kan ik me niet meer herinneren), zat uren naast mijn bed, hield jezelf groot wanneer ik het heel zwaar had en lachte met me wanneer dat kon. En dat alles deed je voor mij. Toen het na 3 weken weer iets beter met me ging, moest je even gas terug nemen voor wat betreft het ziekenhuis bezoek. Je ging letterlijk naar de klote. Al die slapeloze nachten naast me en die ellenlange dagen braken je op. Je eigen gezin had je praktisch niet gesproken in die 3 weken. Heel goed van je om weer even te focussen op je gezin. En wat voor een gezin… Debby is een fantastische vrouw en de liefde van je leven. Zij is er voor je wanneer je dat nodig hebt. En wat een heerlijke gasten heb je toch… Cas en Sil zijn altijd vrolijk, altijd in voor een geintje… Als jullie samen met Debby langskwamen was het altijd even gezellig. De eerste keer was spannend voor de jongens, maar toen ging het erg slecht met me en zag ik er eng uit met alle bebloede infusen. Die keren daarna was het leuker voor de jongens. Ook het facetimen was altijd weer leuk. Zo kon ik jullie toch zien en even half uurtje geinen…

Lieve Fedor, Debby, Cas en Sil….. Ik hou van jullie!!! Bedankt dat jullie er allemaal voor mij waren om me te steunen, troosten, helpen, laten lachen, etc.

Fedor…. Ik hoop dat ik nooit zoiets terug hoef te doen, maar als je me ooit echt nodig hebt dan ben ik binnen 2 uurtjes bij je… Bedankt!!!!!

 

Saar en pip,

Jullie zijn mijn leven! En dat zag ik allemaal voor mijn neus voorbij gaan de eerste dag. Maar net zoals ik heb jij (saar) de knop omgezet naar vechten. Ik heb na de eerste dag geen moment getwijfeld over dat ik het niet zou halen en jij ook niet. Zelfs toen de rest afscheid moest nemen, omdat ik naar de IC moest, zei je tegen me: ‘’Wij nemen geen afscheid. Ik zie je morgen gewoon’’. We hebben vaak aan een woord of een blik genoeg als het gaat om onze liefde voor elkaar. En die liefde is sterk…..Daarom ga ik geen verdere zielige, romantische of spannende verhalen over ons melden. Je weet het….En dat is genoeg…

Lieve Pip, jij bent nog veel te jong om te begrijpen wat er allemaal is gebeurd. En dat is maar goed ook. Jeetje, wat heb ik jou gemist. Drie maanden in het ziekenhuis heb ik je amper gezien. De enige geruststelling die ik had, was dat je bij je moeder was (en alle anderen die hebben opgepast). Ik hoop nog heel lang jouw papa te mogen zijn! I Love You!!!

 

Lieve mensen,

Na 4,5 maand ellende, kan ik zeggen dat ik de kuren overleefd heb. Genezing was het doel. Nou moet ik de uitslagen nog afwachten, maar ik ben positief. Al die tijd is de kanker weggebleven en kan met grote zekerheid vertellen dat het nu volledig uit mijn lichaam is. Of het terugkomt? Tja wisten we het maar. Maar daar gaan we nu even niet vanuit. De komende 2/3 jaar zullen regelmatig in het teken staan van controles en dan nog eens 2 jaar met iets minder controles. Als ik na 5 jaar schoon ben, dan zeggen ze dat de kans dat ik het weer krijg net zo groot is als dat een ander het krijgt. Dus de komende jaren zijn nog spannend. Ik zal weer vertrouwen moeten krijgen in mijn lichaam. De eerste keer dat ik ziek word zal eng zijn en zal ik voor het eerst in mijn leven direct bij de dokter zitten. Voorheen ging ik lekker eigenwijs nooit naar de dokter.

Voor de korte termijn is het aansterken. Ik vind zelf dat ik er slecht uit zie en daar wil ik vanaf. Ik schaam me er niet voor, maar het is niet makkelijk om iedereen onder ogen te komen. Ook daarin moet mijn zelfvertrouwen groeien. Komt wel weer…

 

Iedereen enorm bedankt voor jullie hulp, liefde en steun. Thanksssss

 

Jorrit