Veel!

Dat het is het antwoord op de vraag: Hoeveel pijn kan een mens verdragen?

Sinds dinsdag laat het normale bloedbeeld van Jorrit verder herstel zien. Zijn witte bloedcellen, leukocyten en neutrofielen stijgen, wat goed is voor de afweer, daarentegen laten zijn trombocyten voor de stolling en de Hemoglobine voor het zuurstof transport nog geen herstel zien, die hebben nog niet begrepen dat Jorrit graag naar huis wilt, ze zakken na elke transfusie trouw weer in, alsof ze niet op de hoogte zijn gebracht dat de vakantie erop zit en het werk weer is begonnen.

Door de bloedtransfusies voelt Jorrit zich wel weer ietsjes, al is het een heel klein beetje, beter. Hij kan weer zelfstandig kort douchen en sinds een paar dagen lukt het hem met veel moeite om 's ochtend en 's avonds een boterham naar binnen te krijgen. Alleen de warme maaltijd tijdens het middageten krijgt hij nog steeds met geen mogelijkheid naar binnen. Hij heeft inmiddels weer een dikke winterjas uitgedaan en hij was er al één of twee kwijt.

Zijn grootste probleem is nog steeds de verdikking tussen zijn billen, die doet continue pijn...op het wanhopige af...het is niet te doen voor hem, hij kan zijn benen niet optillen, verzitten, hoesten, lachen, etc. hij beschrijft het alsof iemand een mes in zijn kont steekt en lachend ronddraait. Hij heeft morfine om de pijn te verzachten, maar die haalt alleen de aller scherpste randjes van de pijn af, de pijn is ondanks de morfine nog steeds ondraaglijk, hoewel, je kan niks anders doen dan de pijn verdragen of er gek van worden. 

Vrijdag kreeg hij een MRI scan om te kijken of hij toch geen abces heeft. Gelukkig was dit uitstapje goed gepland en kon hij in een keer door de wasstraat. Het lijkt erop dat hij een abces heeft van zo'n 1,5 cm in omtrek, het is waarschijnlijk pus, maar helemaal zeker weten doen ze het niet, het kan ook vocht zijn. Ze overleggen wat te doen; 1. laten zitten; 2. Nog een punctie; 3. sneetje maken en vocht (pus) eruit laten lopen. Wat ze ook besluiten, als ze er iets aan gaan doen, wil hij knock-out! No pain no game geldt niet meer, het is gewoon NO PAIN! Ze besluiten om zaterdag te 
opereren

Als Jorrit zaterdag wakker wordt lijkt het abces kleiner geworden en vraagt hij zich af of de operatie nog wel door hoeft te gaan. Tot hij een arts heeft gesproken moet hij de hele zaterdag nuchter blijven, geen drinken, geen eten, geen ijsjes.

De operatie gaat door. Hij kan na 14.00 uur opgeroepen worden, ze maken dan een sneetje in het abces en laten het vocht eruit lopen.

Jorrit krijgt bloed en bloedplaatjes toegediend. Hij krijgt drie zakken bloedplaatjes (trombo's) om de waarde boven de 60 te krijgen, dat is kennelijk nodig om de operatie zonder extra risico te laten verlopen. Maar gedurende de dag lukt het niet om de 60 te halen, hij komt niet verder dan 34. Hierdoor loopt de operatie uit en wordt Jorrit steeds zwakker. Het wordt inmiddels 19.00 uur en Jorrit is nog steeds niet geholpen. Hij staat op de spoed lijst, maar wel de laagste spoed die er is, alle andere spoed patiënten gaan voor, " haal het woordje spoed er dan maar vanaf!", zegt Jor, " dat heeft geen zin dan!".

Hij zit er doorheen, zaterdag heeft hij nog niks mogen eten en drinken en dat terwijl je al zo verslapt bent en dan nog die continue pijn en de onzekerheid hoe het allemaal gaat lopen en het feit dat je vorige week al thuis wilde zijn, zorgen ervoor dat hij even in stort.

Ik face-time hem om te zien hoe het met hem gaat. Ik eerste instantie schrik ik, ik zie geen verschil tussen het witte laken en daar waar zijn nek begint en verder gaat met zijn hoofd, hij is bleek en zijn wenkbrauwen lijken bijna verdwenen. Hij is heel emotioneel, de pijn, het niet eten en drinken en het lange wachten breken hem op. Niet dat hij het niet meer ziet zitten, hij wil gewoon van die pijn af en verder.

De chirurg wil hem perse opereren, het abces moet verwijdert worden, als er pus in zit en het slaat naar binnen, dan is dat heel gevaarlijk. Eindelijk om 20.30 uur wordt Jorrit de Ok binnen gereden. Hij krijgt tijdens de operatie bloedplaatjes toegediend omdat zijn trombo's nog steeds laag zijn!

Saar is net nog langs geweest om hem op te peppen. De operatie is prima verlopen en binnen het 2,5 uur was Jorrit weer terug op de kamer. Het was inderdaad een abces en ze hebben alle pus er uit gehaald, veel meer dan verwacht, het was dus de juiste beslissing om te opereren.

Het was een lange dag voor Jorrit, maar hij mag weer wat eten en drinken.

De pijn is echter niet weg, het doet nog steeds pijn, plus dat hij nu ook de incisie van de operatie voelt. Die blijft open, want het vocht moet eruit kunnen...

Zondag ochtend wordt hij wakker na een kort nachtje en merkt dat de pijn nog steeds niet weg is, dat was niet waarop hij gehoopt had. En straks komt het zwaarste nog, dan moet zijn drain worden verwijderd onder de douche.

Jorrit gaat douchen en bevochtigt de wond waaruit 5 cm gaas steekt (de drain). Maar als hij probeert om het gaas eruit te trekken vergaat hij vd pijn, zijn benen beginnen te trillen en hij roept het uit vd pijn, hij kan het niet zelf, maar is bang voor de verpleging die het gaasje er in een keer uit zal trekken. Maar de verpleegster doet het rustig aan, maar zet wel door. Jorrit wil ermee stoppen en schreeuwt het uit terwijl zij het gaasje er steeds verder uittrekt. Alsjeblieft even rust, ik trek het niet meer!!!! We moeten even doorzetten Jor, nog even…hij schreeuwt het hele Erasmus bij elkaar, zijn benen knikken nog harder en houden hem bijna niet meer..."dit heb ik nog nooit meegemaakt, zoveel pijn"...en na 25 hele lange seconden volgt er nog 10 cm extra gaas van binnen uit het abces, alsof Hans Klok zijn goocheltruc met de de hoge hoed en de oneindige hoeveelheid gekleurde linten die daar uit komen uitvoert.

Maar dan lijkt de pijn weg te ebben.

Ik ga zo weer op huis aan, ik zit nu naast hem te tikken op zijn Macbook terwijl hij in slaap valt door de morfine. Hij voelt nog wel de incisie van de chirurg, maar de druk is er af en de pijn bijna weg. Hij kan weer vrij bewegen. De wond moet 3 maal per dag gespoeld worden. Net voordat hij vanmiddag de wond gaat spoelen onder de douche, drukt hij één keer op het morfine pompje. Met zijn vingers moet hij de wond open houden en met zijn andere hand begeleidt hij het water uit de douche knop naar de wond en spoelt de wond zo minuten lang door, hij zet zelfs de straal wat harder en voelt geen pijn. Het is een verademing voor hem.

Hij ligt nu te slapen, ik sneak zo weg en hoop dat zijn ergste problemen zijn verholpen en dat het vanaf nu alleen maar weer vooruit gaat en niet meer achteruit. Hij is er nog niet, dat beseft hij zich nu ook, eerst herstellen en dan pas denken aan huis…Hopen dat het abces wegblijft en dat zijn bloedwaardes verder herstellen, ook zijn trombo's en Hemaglobine, dan pas kunnen we weer verder kijken dan de vier muren om hem heen…

Fedor