Game set and match

23 december 16.47 uur. Ik loop richting de tram vanuit mijn werk als mijn mobiel gaat. Ik zie dat het Jorrit is en zoals altijd wanneer hij belt neem ik vrolijk op “Hé Denkers hoe gaat ie?” … ”Hé Fé (ik hoor verdriet en angst in zijn stem) ik heb niet zo’n goed bericht”, gaat hij voorzichtig verder … ”ik heb Acute Leukemie” Ik heb kanker

Ongeloof en angst vochten om voorrang. Het is bijna niet te bevatten wat we sindsdien allemaal hebben meegemaakt en wat Jorrit heeft moeten doorstaan. Hoewel het een eeuwigheid geleden lijkt herrinner ik me het als de dag van gisteren dat ik Jor na het slechte nieuws voor het eerst zag in het Erasmus...Ik pak zijn hoofd vast, koppen tegen elkaar…"we gaan het flikken Jor...we gaan het flikken" en geef hem nog een zoen. Maar het is niet 'we' hebben het geflikt, maar 'Jorrit' heeft het geflikt, samen met Saar en samen met Pip.

Ik voel zoveel trots als ik denk aan hoe hij de hele behandeling heeft doorstaan, hij heeft zo zwaar geleden en zo hard gevochten om in leven te blijven...

Maar daar waar Jorrit sinds het begin van zijn opname mee bezig is geweest...is inmiddels werkelijkheid geworden...

JORRIT MAG MORGEN NAAR HUIS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

En er is nog meer goed nieuws, thuiszorg is waarschijnlijk niet nodig, hij heeft geen gaasjes meer nodig in het wondje, wat in de pijn scheelt en het aantal spoelingen is ook teruggebracht naar twee keer.

Zijn Hickman moet nog blijven zitten tot zijn bloedplaatjes boven de 40 uitkomen. Volgende week moet hij weer terugkomen om zijn bloedwaardes te bepalen en waarschijnlijk mag de Hickman er dan ook uit en krijgt hij zijn beenmergpunctie.

Sinds hij vanmiddag hoorde dat hij naar huis mocht, trok de hele film aan hem voorbij, te horen krijgen dat je kanker hebt, denken dat je dood gaat, omschakelen, vechten om te blijven ademen, aan het overleven, de gevolgen van de chemo, de pijn, de misselijkheid, je zo ellendig voelen dat niks er bijna meer toe doet...

En terwijl de film zich in zijn hoofd afspeelt kon Jor niet anders dan janken..."ik ben klaar", "ongelooflijk"..."het is toch vreemd om te denken dat ik klaar ben...dat ik kanker overwonnen heb. Dat ik genezen ben!

Na zijn opname in december was er voor Jorrit nagenoeg geen keus, hij stond met zijn rug tegen de muur, er was geen andere optie dan de behandeling in te gaan. Maar dat is anders voor de mensen om hem heen, die kunnen niks anders doen dan meeleven, toekijken en hopen, ze zijn machteloos. Voor Jorrit was het van groot belang dat hij wist dat Saar, net 7 weken zwanger, het zou redden met Pip. Niet alleen Jorrit moest snel schakelen, maar dus ook en dat is knap als als je vriend, de vader van je kind, je toekomst, je leven...het bericht krijgt dat hij Acute Leukemie heeft en moet vrezen en vechten voor zijn leven. Saar liet snel zien aan Jorrit dat ze sterk was, zodat hij het gevecht mentaal sterker aan kon gaan. Ze heeft het gezin overeind gehouden. Je bent een kanjer en ik heb ongelooflijk veel respect voor je!!! Vanaf morgen kunnen jullie weer naar de toekomst kijken, stapje voor stapje....

Alleen kanker patiënten weten wat het is om kanker te hebben en om deze enge ziekte te overwinnen, het gevecht dat daarvan onderdeel is geweest, heeft alleen Jor zelf kunnen leveren...maar zonder de onvoorwaardelijke steun van zijn gezin, familie en schoonfamilie was het nog veel zwaarder en onuitzichtelijker geweest. Om je te kunnen concentreren op je behandeling heb je mensen om je heen nodig die je steunen en die je gezin helpen als dat nodig is. Saar en Jorrit hebben enorm veel steun gehad van Saar d'r ouders en haar zussen met aanhang en naturlijk van zijn vrienden die hem regelmatig kwamen opvrolijken (Niels en Erwin jullie zijn toppers) en van Jorrit zijn zus en zijn ouders die bijna elke dag bij Jorrit aan zijn bed hebben gestaan. Wat moet het ongelooflijk moelijk zijn om je zoon zo ziek te zien, hopelijk kunnen jullie vanaf morgen ook wat afsluiten en krijgen jullie rust om weer verder te gaan met leven! Ook op Jorrit zijn werk is er niks dan begrip. Ook dat heeft hem veel rust gegeven en hij wil dat begrip graag terug betalen! Ik weet niet hoe lang het gaat duren, maar ik weet zeker dat hij zal gaan genieten van zijn eerste uren dat hij weer wat kan doen voor Mark Paul.

Jorrit is gezegend met een hele liefe familie, schoonfamilie, vriendengroep en kennisenkring.

Iedereen bedankt voor jullie steun en lieve woorden, straks kunnen jullie die weer kwijt bij Jorrit als jullie hem tegenkomen...

Fedor


PS ik zal de blog de komende tijd proberen bij te houden, maar Jorrit is straks weer thuis en dus kan iedereen hem zelf weer zien en vragen hoe het met hem gaat als je hem tegenkomt...