Het was een mooi en persoonlijk afscheid...

Dat begon maandagavond met een condoleance in De Viersprong, waarin we Jorrit hebben neergezet in een sfeervolle ambiance, tussen de vele mooie boeketten die we hebbaen mogen ontvangen ter steun. Normaal gesproken is De Viersprong op maandag dicht, maar voor Jorrit wilde ze wel een uitzondering maken en daar zijn wij als familie erg dankbaar voor, de locatie was perfect en had precies de juiste sfeer voor de avond. Achter Jorrit speelde een diapresentatie af met foto's van Jorrit met zijn gezin, familie, op de tennisbaan en met vrienden, de een mooi, vertederend, de ander op de lachspieren werkend. Er zijn ongeveer 1200 mensen langs geweest voor hun steunbetuiging en een laatste groet aan Jorrit. De familie werd gedragen door de vele handen en steunbetuigingen. Ik hoop dat iedereen die een traan heeft gelaten, ook een lach heeft gehad bij het zien van de foto's, want Jorrit stond midden in het leven en leefde het zoals hij dat wilde. We missen hem verschrikkelijk en zullen hem in de toekomst nog meer gaan missen, het doet pijn, maar we zullen hem ook herinneren als die jongen met die eeuwige glimlach op zijn gezicht en proberen meer los te laten en ook weer te gaan genieten van het leven zoals hij dat deed, met plezier.

Woensdag hebben we in besloten kring afscheid genomen van Jorrit. Ook dit werd een persoonlijke en erg mooie dienst met persoonlijk verhalen van Saar, Fedor, Mark-Paul en zijn vrienden Erwin en Niels. Natuurlijk hadden de tranen de overhand, maar er werd gelukkig ook zeker gelachen. Toen de laatste woorden waren gezegd kreeg Jorrit een staande ovatie (kippenvel) en moesten we ons opmaken voor het zwaarste gedeelte, een laatste groet...ik kan je zeggen dat het voor iedereen heel zwaar was, na de dienst werd er op het Jorrit geproost en zijn er mooie herinneringen opgehaald. Ik denk niet dat Jor het anders zou hebben gewild.

Nu zijn we een paar dagen verder en dringt het pas echt door wat er allemaal gebeurd is op 28 januari en het afgelopen jaar. Nu pas wordt ik voor het eerst echt geconfronteerd met het begrip definitief en dat wil nog niet helemaal landen, ik kan nog niet beseffen dat definitief betekent dat ik Jorrit nooit meer zal zien en spreken en zal zien lachen of met zijn kinderen zien spelen, ik heb nog steeds het gevel dat hij er is. Ik heb ook heel erg de behoefte om meer over hem te weten te komen, kennelijk hou ik me erg aan hem vast... 

Ik wil iedereen bedanken voor alle steun die we het afgelopen jaar hebben mogen ontvangen, het heeft ons geholpen en we zullen de komende tijd en misschien nog voor lange(re) tijd jullie steun kunnen gebruiken...dus vergeet Saar en de families alsjeblieft niet.

Fedor

-----------------------------------------------

Mijn ouders willen ook nog wat zeggen:

Beste Allemaal,  

Ongelooflijk hoeveel post wij hebben ontvangen, wel meer dan 300 kaarten. Ook bloemen en kerststukjes en veel lieve woorden van bijna heel Hoek van Holland en ver daarbuiten.  

Wij hebben een hele slechte tijd gehad en diegene die het blog hebben gelezen weten hoe  
en waarom.  

Jorrit heeft gevochten voor wat het waard was, hijzelf zei altijd, “ tegen deze ziekte kan je   
niet vechten, het overkomt je “  

Op de condoleance  was het zo druk, en er waren zoveel mensen van heel ver gekomen, 
Bedankt daarvoor wij vonden het heel fijn, dat jullie er waren en zoveel met Jorrit gedeeld  
hebben. 

De uitvaart was erg mooi en heeft ons ontroerd.   

Wij gaan hem heel erg missen, onze vrolijke kanjer, maar we staan niet alleen, we hebben  
enorme steun aan jullie allemaal gehad en willen jullie daar dus voor bedanken, omdat het 
onmogelijk persoonlijk kan...

Met vriendelijk groeten Bertus en Rita Denkers