Mijn broertje zou vandaag 35 zijn geworden...

Tjezus wat had ik hem en zijn gezin graag gefeliciteerd vandaag met zijn verjaardag. Het is bijna een half jaar geleden, maar het voelt al zo veel langer...de weken en eerste maanden na zijn begrafenis waren ontzettend zwaar, met vele kleine ups en erg diepe downs. Rock bottom zoals hij heeft meegemaakt, heb ik gelukkig niet mee gemaakt, maar in het verdriet heb ik mijn rock bottom ook gezien en ik weet inmiddels dat ik daar als ik daar beland, dat ik er ook weer uit kom...ik denk dat ze dat bedoelen met het een plekje geven. Leren accepteren dat het is zoals het is en het komt zoals het komt, dan komen de emoties vanzelf en begint het verwerken...de energie die lang is weggeweest is weer terug, ik denk nog steeds de hele dag door aan hem, thuis, op het werk, in de auto, op straat, als ik ga slapen, als ik een liedje hoor, de zon zie schijnen, het maakt niet uit of er is wel een associatie, maar doordat het een plekje heeft gekregen is het verdriet van de herinnering langzaam aan getransformeerd naar iets wat denk ik het best omschreven kan worden als, acceptatie. Het leven stopt niet en dendert gewoon door, ook als je het liefst uit die sneltrein wilt stappen om te proberen te begrijpen wat er nou eigenlijk allemaal is gebeurd en wat verlies en voor altijd nou echt betekenen, maar hoe afgezaagd het ook klinkt het neemt je uiteindelijk mee in zijn slipstream en dwingt je om weer vooruit te kijken. Dat is moeilijk in het begin, dan zie je alleen maar wat hij moet missen, Jet die gaat staan, vrienden die kindjes krijgen, zijn meiden...maar doordat je eigen leven ook doorloopt veranderd dat beeld en zie je niet alleen wat hij moet missen, maar kan je ook genieten van de dingen die hij moet missen en is het goed. Jorrit wilde dat we door gingen met leven, niet dat we hem vergeten, maar wel dat we onze levens weer oppakken en er wat van maken en dat doet iedereen ook...dat is dus soms best moeilijk om te zien, maar het voelt inmiddels ook goed. Ik kan zelf gelukkig ook weer volop genieten, misschien nog wel meer of bewusster dan voor kerst 2013...maar het verdriet blijft, alleen gelukkig zit het niet meer zo aan de oppervlakte als in het begin. Zijn verjaardag laat alles weer even samenkomen en maakt deze dag zwaar...Vandaag zou hij 35 zijn geworden en had ik hem normaal gesproken geappt en gebeld om hem te feliciteren...misschien kunnen we volgend jaar rond zijn verjaardag samenkomen, niet om hem te feliciteren, maar om hem te herinneren en op hem en op het leven in het algemeen te proosten...

Vanavond zal ik een biertje open maken en op je drinken

Gefeliciteerd vriend, waar je ook mag zijn

Fedor