Tromboflebitis

Jorrit zit dicht tegen de sondevoeding aan en dus tegen ondervoeding. Hij doet zijn uiterste best om de sondevoeding voor te blijven door te blijven eten en zo min mogelijk over te geven...Ik vraag hem wat hij op zijn bord heeft liggen en hij krijg een foto doorgestuurd met daarop een op het oog een klomp gort droge aardappelpuree, snijboontjes en een stukje leer wat voor een Schnitzel moet doorgaan. De schnitzel brengt herinneringen terug aan de wintersport in Oostenrijk, Jorrit eet steevast een Schnitzel bij het avondeten tijdens de wintersport, liefst een die over het bord valt. Hij krijgt zijn aardappelen en groente redelijk weg.

Maandagnacht slaapt hij redelijk, maar gedurende de nacht krijgt hij last van het infuus in zijn pols. Zijn pols blijkt ontstoken te zijn en het infuus wordt er om 6.30 uur uitgehaald. De ontsteking doet best pijn. Even later wordt het infuus weer aangelegd aan zijn andere arm. Dat een infuus in de pols gaat ontsteken na anderhalve week is niet vreemd, dat gebeurt regelmatig, maar balen is het wel. 

Zijn harde werken wordt beloond met een aantal grammen extra op de weegschaal, hopelijk kan hij het volhouden.

Dinsdag krijgen we een foto doorgestuurd van een pols met een onderhuidse tennisbal. Zijn pols is behoorlijk dik en hij probeert met meerdere ice packs de zwelling terug te dringen.

Het doet verrot veel pijn, de ontsteking, de dikte en de pijn moet in principe uit zich zelf weggaan. 

Het gesprek over de aanstaande allogene transplantatie die op woensdag zou plaatsvinden is uitgesteld omdat Jorrit zich nog niet goed voelt en ik grieperig ben.

Er is inmiddels een hele lichte stijging te zien in de leukocyten, hopelijk is het herstel nu ingezet en kunnen de leukocyten de ontsteking binnenkort te lijf gaan. De neutrofielen slapen nog, als deze cellen opkomen en boven de 0,2 komen, mag hij naar huis.

Het eten gaat nog steeds lastig, maar hij doet zijn best.

Hij heeft dinsdagnacht een slechte nacht gehad. Om 4.00 uur 's nachts vraagt hij weer om de Morfine pillen die zijn zware hoofdpijn deed verminderen. De pillen halen de scherpe randjes van de pijn weg, maar het doet nog steeds verrot veel pijn. De morfine pillen zorgen echter ook voor misselijkheid. Het blijft hem niet bespaart zeg, je probeert te eten en niet over te geven, dan krijg je zoveel pijn dat je morfine nodig hebt en dan wordt je daar weer misselijk van, daar wordt je wel moedeloos van, je wilt wel, maar het wordt je bijna onmogelijk gemaakt.

In gewicht is Jorrit niet meer aangekomen, kleine tegenvaller omdat hij echt heel erg zijn best doet om in gewicht aan te komen. Verder is het as usual; geen eetlust, beetje misselijk, zwak! Lekker positief allemaal...

Hij gaat volop over zijn nek, gelukkig zonder dat hij gegeten heeft "...Alleen maar gal! echt heel goor...snap niet wat ik nou weer heb waardoor dit gebeurt..." Hij grapt dat hij wel in coma zou willen liggen tot hij weer hersteld is. Jorrit is er klaar mee en zit op "...rock-bottom...' Hij moet om de haverklap huilen, zijn harde werken met het eten wordt niet beloond en zijn arm valt er bijna vanaf zoveel pijn doet het, hij zit er doorheen is heel emotioneel en helemaal klaar met alles...

Hij krijgt een echo voor zijn pols, die weer dikker is geworden en de arts vertrouwt het niet. 

Het blijkt om tromboflebitis te gaan, dit is trombose in een kleiner bloedvat en zal uit zichzelf na een dag of 10 weg moeten gaan. Hij krijgt vanaf vandaag wel een soort tromboseprikjes en antibiotica omdat tromboflebitis vaak gepaard gaat met een bacterie. Dit is tevens de reden dat ze de Hickman willen zetten, om te voorkomen dat dit soort problemen zich voordoen. De chirurg moet er nog even naar kijken omdat zijn pols behoorlijk pijn doet. Voor zijn herstel zal het geen uitwerking hebben. Een dag of 10, we zullen zien!

Laten we afsluiten met een positief bericht, De dokter denkt niet dat het herstel veel langer op zich laat wachten, omdat de leukocyten aan het stijgen zijn. En hoewel Jorrit zich evengoed klote voelt, voelt het voor mij toch lekkerder om zo af te sluiten en me vast te houden aan het herstel, misschien slaap ik dan wat beter (schrijf ik tegen beter weten in), want het voelt klote dat ik niks voor hem kan betekenen, hij heeft het zo zwaar en ik kan zijn pijn niet wegnemen...

Trusten

Fedor