De laatste chemo op woensdag vroeg om een feestmaal (twee droge broodjes en wat soep)... maar die kwam er sneller uit dan dat hij er in ging. Ook donderdag wordt hij misselijk wakker. Na het ontbijt moest Jor van zijn kamer af voor een CT-scan. Inclusief mondkapje en isolatiepak, lekker warm, werd hij door de gangen gereden. Met moeite kon hij zijn misselijkheid onder controle houden. Vlak voor de CT-scan krijgt hij weer voor 5 minuten een infuus. Hij weet zijn eten binnen te houden tot hij zijn kamer weer wordt binnen gereden, maar dan gaat alles gelijk weer het riool in.

Naast de misselijkheid en het overgeven heeft hij inmiddels ook waterdunne diaree en soms verschrikkelijke buikkrampen, ontluchten door een poepie te laten is echter geen optie:-) Hij moet om de 25 minuten naar de wc lopen met zijn infuus paal. Gelukkig kan hij wel bepalen wanneer hij het loost.

Vrijdag was de dag van de stamcellen. Voor Jorrit was deze dag een dag als alle andere, net als de bloedzakken en de trombo's van donoren die hij regelmatig heeft gekregen tijdens de eerste en tweede kuur. Maar er is deze week (door bijna elke zuster) flink veel met hem gepraat over de stamceltransplantatie, wie zijn er bij Jor? Maak je je zorgen? Wie zijn er bij Jor? Maak je je zorgen? Spannend hè? etc. Hierdoor werd hij toch wel zenuwachtig vrijdag.

De verpleging bedoelt het goed en probeert hem voor te bereiden op het ergste. Sommige patiënten kunnen heel emotineel worden, het is toch het einde van de behandeling en voor sommige een laatste redmiddel. Verder treedt er heel af en toe een reactie op tegen de DMSO die in de zakjes zit (DMSO zorgt ervoor dat de cellen niet doodvriezen) en daar moet dan gelijk op geantipiceerd worden!

Vrijdagochtend arriveren de ingevroren stamcellen. Deze worden voorzichtig ontdooit in een heerlijk waterbadje van 37C. Dit is een heel secuur en belangrijk proces. Als de zakjes breken en de cellen verloren gaan kan dit mensenlevens kosten. Maar de afdeling Hematologie van het Erasmus heeft uitstekend personeel. De twee zakjes met zijn eigen stamcellen worden met grote zorg ontdooit en bij Jorrit via een infuus via de Hickman weer ingebracht.

Jorrit is opgelucht. Ook hij moet bekennen dat het voelt als een soort afsluiting. De kuren zitten erop, zijn stamcellen zitten er weer in en dus is het wachten op de dip en tot het moment dat zijn stamcellen weer gaan delen en normale bloedcellen gaan aanmaken.

De DMSO laat geen bijwerkingen zien, het ruikt een beetje vies en geeft een lichte tomatensoep smaak bij Jorrit, maar verder niet. Hij krijgt gelukkig maar twee zakjes, patiënten die meerdere zakjes krijgen, moeten vaak ook nog overgeven.

Zaterdag komen er goede berichten binnen, Jor meldt dat hij goed heeft geslapen en goed wakker is geworden. Zijn misselijkheid is weg! maar zijn waterdunne diaree is er nog steeds. Verder voelt hij zich redelijk oké. Hij heeft niet echt trek, zijn billen zijn weer uitgescheurd en hij heeft nog steeds af en toe buikkramp, het gebruikelijke (je raakt er niet aan gewend, maar het hoort erbij).

Zondag ga ik bij hem langs en praten we de hele middag. De buikkramp komt af en toe op zetten, maar hij hoeft niet meer om de 25 minuten naar de wc en kan zelfs weer ontluchten als hij dat nodig acht.

Hij heeft het er moeilijk mee. Voor zijn gevoel zit zijn strijd er op, de kuren zitten erin, zijn stamcellen zijn weer terug gegeven en nu is het wachten tot hij weer naar huis mag. Maar eerst die dip nog.

Op maandag blijkt dat zijn bloedwaardes wel degelijk aan het zakken zijn, maar dat ze nog steeds niet zodanig onder de grenswaardes zitten om in aanmerking te komen voor de dip. Dat komt dus nog, maar hoe langer het duurt en korter de klachten zullen zijn voor Jorrit, want het herstel komt er ook aan...nog twee weken???

Fedor